Kiedy ONZ opublikowała „World Happiness Raport”, naukowcy zaczęli dociekać przyczyn wyjaśniających, co przesądzało o  takiej właśnie, a nie innej, konfiguracji czołówki najbardziej szczęśliwych państw:

1. Zamożna północ: Niemcy, Austria, Szwecja, Holandia, Dania, Kanada – to zrozumiałe, żyją w niej szczęśliwi beneficjenci socjalnej gospodarki rynkowej (Sozialemarktwirtschaft)
2. Japonia – też oczywiste; Japończycy swoją długowieczność zawdzięczają kai/zen. Ich „jakość życia” kształtuje zasada: małymi krokami, wytrwale do przodu; oczywiście dodając wyspiarskie klimaty, no i
3. No właśnie, co ta „przybłęda” z Karaibów robi w tak doborowym towarzystwie?

Aby dać przekonująca odpowiedź na to ostatnie pytanie, do Kostaryki udała się specjalnie grupa badaczy ze Stanford School of Medicine. I rzeczywiście odkryli coś, w co Amerykanom było trudno uwierzyć. Otóż okazało się, że odnośnie do tego biednego kraju (PKB przypadający na głowę Kostarykanina, to zaledwie 20% dochodu, jaki wypracowuje mieszkaniec USA), ekonomiczne mierniki bogactwa niczego nie wyjaśniają. Żyjący w nim ludzie, choć biedni – są szczęśliwi, ponieważ inaczej pojmują sens życia.

Odkryto bowiem, że to, co dla Kostarykańczyków najważniejsze, ma niewiele wspólnego z wysokością wypracowanego PKB. Coś zgoła niebywałego!

Życie  nabiera dla nich sensu, kiedy wypełnione zostaje przez aktywności, które  można opisać używając przedrostka współ- …

Zestaw tych aktywności i doświadczeń nietrudno odtworzyć, albowiem (od zawsze) kształtowany był przez więzi wspólnotowe:

• doznanie współ/czucia i możność jego okazywania
• współ/działanie
• doświadczenie przynależności do wspólnoty
• solidarność i trwałe więzi miedzy ludźmi

No cóż, ONZ liczy 193 państwa, więc wysoką pozycję Kostaryki na tej ekstra-liście tłumaczyć można przypadkiem i dopuszczalnym – w rankingach tego rodzaju – błędem statystycznym.

Dlatego też, ten kazus – nabiera takiego znaczenia.

Kazimierz Rogoziński